Paradontoza czyli zapalenie przyzębia to choroba, w trakcie której pod wpływem drażnienia przyzębia przez toksyny bakteryjne dochodzi do zaniku kości, w której tkwi ząb. Konsekwencją tego procesu jest rozchwianie zęba. O rozwoju i przebiegu choroby decydują czynniki,

na które nie mamy wpływu (tzw. determinanty) oraz czynniki zależne od nas (tzw. czynniki ryzyka).

Detraminaty to m.in:

• wiek – wraz z upływem lat zwiększa się ryzyko wystąpienia przewlekłego zapalenia przyzębia,
• płeć – choroba występuje częściej u mężczyzn,
• czynnik genetyczny – rozwinięcie tej informacji znajdą Państwo w odpowiedzi na pytanie „Czy paradontoza jest dziedziczna”.

Natomiast czynniki ryzyka to:

• palenie tytoniu,
• stres,
• cukrzyca,
• osteoporoza.

Wszystkie wyżej wymienione są czynnikami, które mogą modyfikować przebieg choroby, ale bezpośrednią przyczyną paradontozy są bakterie, a właściwie ich „toksyny”. Bakterie te często bytują w jamie ustnej, nawet u osób bez objawów paradontozy. Natomiast intensywnie namnażają się, kiedy pojawi się środowisko im sprzyjające.

Zanik kości da się zatrzymać lub nawet w wybranych sytuacjach możliwa jest odbudowa kości, jednak tylko, jeżeli utrzymana jest dyscyplina leczenia paradontozy. Leczenie to można podzielić na 3 etapy.

Etap pierwszy polega na usunięciu złogów nazębnych, wyeliminowaniu miejsc, które utrudniają higienę (m.in. nieprawidłowe plomby, korony, mosty) oraz dobraniu optymalnych akcesoriów do higieny jamy ustnej. Drugi etap jest konieczny tylko u osób z bardzo zaawansowaną fazą paradontozy. Polega ona na mechanicznym oczyszczeniu patologicznych kieszonek przyzębnych. Na tym etapie w wybranych sytuacjach możliwe jest wszczepienie preparatu sztucznej kości w miejsca z największym zaawansowaniem choroby. Trzeci etap polega na regularnej kontroli stanu dziąseł oraz usuwaniu kamienia nazębnego.