Trwałość plomby zależy od wielu czynników. Niewątpliwie kluczowym jest dokładność przygotowania ubytku w zębie przez stomatologa tzn. usunięcia całej próchnicy i nadania mu odpowiedniego kształtu. Kolejnym czynnikiem wpływającym na utrzymanie wypełnienia jest wielkość ubytku. Plomby „płaskie”, bez podcieni (najczęściej plomby w okolicy przydziąsłowej) gorzej rokują pod względem trwałości.

Nadanie kształtu retencyjnego przez stomatologa z pewnością poprawiłoby utrzymanie wypełnienia, ale wiąże się to często z rozwierceniem zdrowej tkanki i tym samym większym urazem dla zęba. Duże ubytki, w których proporcje tkanki zęba i wypełnienia są niekorzystne, również źle rokują. Często powinny zostać odbudowane nie za pomocą zwykłych wypełnień, ale z zastosowaniem ćwieków okołomiazgowych (w zębach żywych) lub wkładów dokanałowych (w zębach martwych). Nie bez znaczenia, dla utrzymania wypełnienia, jest materiał, z którego jest ono zrobione. Obecnie standardem są wypełnienia z tzw. materiałów złożonych (kompozytów), najczęściej światłoutwardzalnych. W obrębie kompozytów są również materiały różnej jakości, ale nawet dla najlepszego materiału i systemu łączącego (kleju) bardzo ważne jest zachowanie odpowiednich warunków w czasie wykonywania wypełnienia. Jeżeli w czasie zakładania plomby dostanie się w tę okolicę ślina, krew lub płyn ze szczeliny dziąsłowej to wypełnienie najprawdopodobniej będzie nieszczelne.